Spelen met vuur
Vanop het ‘poefje’, keurig afgewerkt in dezelfde stof als de gordijnen van de living, sloeg ik mijn vader nauwgezet gade.
Kijkend op zijn grote handen, ontdekte ik hoe je vakkundig een vuur kon doen branden.
Ik verlangde naar de dag dat ik zelf met vuur mocht spelen.
Ik plakte naast die haard, urenlang zonder te wijken.
Ik tastte de grenzen af, hoe dicht kon ik komen zonder me te verbranden.
Roosterding
Om de zoveel winterzondagen mochten we ‘eens’ eten aan het lage ronde tafeltje in de living.
We genoten van een entrecote gebraden op het haardvuur op het ‘roosterding’ dat mijn vader zelf had gelast.
Mijn vader is een echte man, eentje die wat kent van vuur, lassen en braden en nog veel meer.
Hij wist exact wanneer het vlees klaar was en vroeg moeder steevast 3 minuten vooraf de bearnaisesaus klaar te roeren en de flinterdunne handgesneden frietjes te bakken.
Feest!
Armand Pien
Op de achtergrond ‘mocht’ de televisie telkens ‘uitzonderlijk eens’ blijven aanstaan.
Zonder mijn ogen van het vuur te halen luisterde ik naar weerman Armand Pien.
Ik hield van zijn flauwe grappen en lamme weerspreuken.
Toen waren flauwe moppen best OK.
Als ik ooit een zoontje zou krijgen, zou ik hem Armand noemen.
‘t Werd een dochter, Alizée.
Sfeerbeheer
Ik bleef altijd zolang mogelijk aan het vuur kleven net tot voor het eten.
De strijd om de twee plaatskes aan ’t ronde salontafeltje die uitkeken op het ‘teveescherm’ was steeds snel gestreden.
Mijn moeder, sfeerbeheerder van dienst, vulde het huis tot aan de nok met bedwelmende gezelligheid.
Bourvil en Grand Marnier
Dat er steevast een tekort was aan bearnaisesaus was een wetmatigheid.
Na het afruimen, lonkte het vuur opnieuw.
Intussen op den tevee, het spitante duo Bourvil en Louis De Funès vanop den RTBF.
De rest van de avond werd ik opgewarmd tot in de kern van mijn botten.
Gehypnotiseerd door de vlammendans mijmerde ik mezelf een toekomst op maat.
Als dessert, appelsienschijfjes gedrenkt in grand marnier met suiker.
Er zijn zo van die tradities binnen je gezin, waarvan je weet dat er nergens anders ter wereld een exacte kopie van bestaat.
Dat soort tradities kader je in met een gouden biesje in je hoofd als remedie tegen koude dagen.
Aan welke herinnering warm jij je op?