COLUMN DWERGEN EN REUZEN AAN DE SCHOOLPOORT

Elke dag om klokslag 15.40 u. raken twee werelden elkaar even aan, heel even maar. In één en hetzelfde dorp vormt de schoolpoort letterlijk de grens tussen twee werelden.

Clusters

Een paar minuten voor de schoolkinderen weer losgelaten worden op de wereld, verzamelen mama’s, papa’s, opoe’s, mamie’s en tantie’s zich voorbeeldig op tijd voor de gesloten schoolpoort. Dezer dagen, mét mondmasker. Een paar groupies staan er elke dag 10 minuten voor tijd. Vijf minuten later verzamelen zich op magnetische wijze clustertjes van ‘bewust incompetente’ ouders (incluis mezelf) op basis van leeftijdscategorie, humeur van de dag, … En dan is het zover. De spanning stijgt. Opoe’s en mamie’s kijken dwingend in de richting van de juf met de sleutel van de poort in de hand.

Parafix

Aan deze zijde van de poort zie ik zwijgende soms opgetrokken schouders met rugzakken vol gedachten en hoor gesprekken die (n)ergens over gaan of ‘mijn kind per opbod’ tierlantijntjes. Sweatpants, deux-pièces’kes, slippers en high heels, je ziet het allemaal. Een boeiende eclectische verzameling die je zo aan de muur van een museum voor moderne kunst kan pinnen. Elke dag bevries ik dit moment met mijn parafix zodat ik de bonte collectie kan bewonderen.

Onbewust van onwetendheid

Aan de andere kant van de poort lopen kleine vrolijke dwergjes met hippe kleertjes al happend de buitenlucht tegemoet. Ze botsen vrolijk tegen elkaar op, ze lachen, knijpen, ze genieten ‘onbewust van onwetendheid’. Een paar vermoeide (’t zal nog nie), plichtbewuste maar opgeluchte juffen rangschikken de kleine voetjes en duwende handjes zo snel mogelijk op de juiste ophaalplaatsjes. Het duurt even voor een aantal lange wriemelende rupsen zowaar zichtbaar zijn. Ziezo de landingsbaan is paraat, de verkeerstoren geeft het signaal.

‘Tackelen’

De schelle, koele, ijzeren schoolbel laat ‘on the dot’ van zich horen en roept ouders en kinderen enkele seconden tot de orde. Terwijl ik herstel van die oorverdovende, gewelddadige overdosis gezag, schieten we uit de startblokken. Zij aan zij vormen de groupies de frontlinie, ze haasten zich getraind over de speeltuighindernissen. En dan de rest, in de schaduw van de verkenners. Ze wringen zich schijnbaar gedisciplineerd richting hun snottebellekes.

Reuzen in dwergenland!

En dan gebeurt het! Heel even is de wereld van de dwergen vermengd met die van de reuzen, ze raken elkaar, maar zoals water en olie mengen ze niet. Terwijl de overbevraagde juffen met hun laatste adem, logboekgewijs verslag uitbrengen over de capriolen van de dag van een aantal draakjes en elfjes, snellen de ouders in recordtempo terug naar de ‘reuzenwereld’. Just! Hun kleine tikkende tijdbommetjes hebben, eens ze die ijzeren poort voorbij zijn, geen zin meer in voorbeeldig gedrag en laten alle remmen los.

Sttttt!

Een aantal reuzen worstelen om hun wriemelende dwergjes geordend op de achterbank te krijgen. Een aantal ‘mamsters’ stappen hen chill voorbij in, schijnbaar lukraak gekozen, perfecte outfits. De gevulde bakfietsen, zijn de hoek reeds om. Sommige dwergen kunnen hun geluk niet op en popelen om, eens terug in hun paddestoel, naar de avonturen van hun geliefde Dappere Dora of Braveheart Blaze te kijken. Mijn lieflijk dwergje windt er geen doekjes om … geen zin om te praten … we zijn immers voorbij de schoolpoort, en in de reuzenwereld wordt er niet gepraat over de dwergenwereld. “Stttt! Jij mag niet praten mama …”, “ok” zeg ik dan, en toon stilzwijgend bewondering voor de geheimen die mijn dwergje bewaart.

Dwerggeheimen

Het ophaaltoneel voor de school van zenuwachtige wagens, voorbeeldige fietsers en dappere schoenen verloopt chaotisch geordend volgens een onzichtbaar patroon. En uiteindelijk, na de occasionele omweg naar gigantische bevoorradingsplekken bereikt elke reus veilig zijn grot. Honger en dorst worden in recordtempo gelaafd, ‘bekjes’ worden gepoetst. Slinks probeer ik mijn klein dwergje elke avond één geheimpje te ontfutselen op een onbewaakt moment, maar “nee”, wat in dwergenland gebeurt, blijft in dwergenland! Soit! Via de blogpost van een aantal ‘jufsters’ verkneukel ik mij occasioneel aan de grappige kiekjes uit dwergenland.

Sprookjesstof

Mijn dwergje staat erop, ‘Sneeuwwitje’ en dan het verhaal van ’Spookje Spartacus’. Met reuzengeduld en veel intonatie lees ik een geïmproviseerde en ingekorte dosis sprookjesstof voor. En dan oogjes dicht, tenminste, als de reus geluk heeft. Sommige dwergjes vergen nog wat extra sprookjesstof voor ze naar dwergdroomland vertrekken.

En rust!

Dwergenland en reuzenland vloeien weer uit elkaar, gescheiden door duisternis en heerlijke stilte, maar niet voor lang.
Mijn harige viervoeter voelt dat de kust veilig is, ploft zich in de zetel en verandert in een beweegloze vod. De reus schept met één reusachtige hand de kruimels, blokjes en brokjes op en gooit ze in de vergeetput. Hij trekt zijn laarzen uit en besluit: morgen weer een nieuw dwergenavontuur.